"Ocalona" Alexandra Duncan

"Całe to cierpienie (...). Ono nie czyni nas świętymi. Czyni nas tylko ludźmi."

   "Ocalona" mąciła mi w głowie od chwili jej wydania. Wszyscy wychwalali, polecali i rozpisywali się, jaka ta powieść jest ciekawa, piękna i nie wiadomo jeszcze, jaka i chyba głównie przez to postanowiłam wsiąść sprawy w swoje ręce i się z nią zmierzyć osobiście. Spodziewałam się czegoś na kształt "Gwiezdnych wojen", wiecie statki, strefa kosmiczna i tym podobne.  Dostałam jednak coś zupełnie innego. Nie powiem, żeby moje oczekiwania względem niej były nie wiadomo jak wysokie. Oczekiwałam miło spędzonego czasu z tą lekturą, tyle. Przyznam szczerze, że się zawiodłam. 

   "Parastrata" to statek, na którego pokładzie urodziła się Ava. Dziadek dziewczyny mieszkał na ziemi, co wpłynęło na jej wygląd i dlatego też nie jest w pełni akceptowana przez załogę. Jej rodzina jest wysoko postawiona w "hierarchii statku”, dlatego też, jest darzona szacunkiem, nawet przez osoby nieakceptujące jej. Dziewczyna jest posłuszna i grzeczna, stara się być dla każdego przykładem i dawać dobre rady. Mimo swojej można powiedzieć wysokiej pozycji, dziewczyna jest traktowana jak służąca. Zajmuje się hodowlą zwierząt, nie może robić tego, co lubi, nie może pracować gdzie chce. Dziewczyna tak naprawdę, nie może mieć własnego zdania. Historia zaczyna się, kiedy Ava łamie zasady, zakochuje się. Chcąc uratować swoje życie dziewczyna decyduje się na ucieczkę, na Ziemię. 

   Autorka tą powieścią ukazuje nam kompletnie nowy świat. Ziemia, nasza kochana planeta została zniszczona. Zasady religijne są obowiązującym prawem: mężczyźni rządzą, kobiety mają się nie odzywać, robić, co im zostało przydzielone i być posłuszne. Wielożeństwo to norma, a karą za złamanie jakiejkolwiek reguły jest śmierć. Duncan umieściła fabułę w lekko zmodernizowanym średniowieczu, jest to zdecydowanie odświeżenie tematu i według mnie zasługuje na uwagę. Zasiadając do czytania byłam ciekawa tego dzieła. Mój zapał jednak nie potrwał długo. Czym byłam dalej, tym większy miałam mętlik w głowie i byłam coraz bardziej zniechęcona. Początek był interesujący, wciągnął, jednak potem było już tylko gorzej. Fabuła książki muszę przyznać została wymyślona w sposób ciekawy, historia została dopracowana i fantastycznie wymyślona. Mimo to muszę trochę ponarzekać. Zabrakło mi akcji. Zabrakło adrenaliny podczas czytania, zaskoczenia, zdziwienia. Czytałam, czytałam, czytałam, i przyznam szczerz czułam się jakbym zamiast do przodu, przesuwała się w tył. Dłużyła mi się ta książka niemiłosiernie. Nie mówię przez to, że jest zła. Jest ciekawa, jednak zdecydowanie nie dla mnie. Czytelnikom, którzy lubią ten, a nie inny rodzaj literatury ta lektura powinna przypaść do gustu. 

   Kolejną rzeczą, na którą zwróciłam uwagę to charakter głównej bohaterki. Ava to dziewczyna, która łamiąc zasady ucieka od swojego "domu". W niej, jako "osobie" zabrakło mi zapału. Zabrakło mi chęci do zmiany, dziewczyna wydawała mi się podczas czytania prostolinijna, zabrakło mi w jej charakterze odwagi i chęci do walki. Myślę, że to był kolejny powód, dlaczego książka tak mi się dłużyła. Wyjątkowo zebrało mi się na narzekanie, dlatego idziemy dalej. Fabuła książki jest bardzo przewidywalna. Osobiście, co rozdział myślałam tak: "Teraz ona zrobi to, i to będzie skutkiem tamtego". Finał lekko mnie zaskoczył, jednak to nie zmienia mojego zdania o tej książce. 
"Ocalona" nie zachwyciła mnie niczym, mimo tego, że jej fabuła zapowiadała się obiecująco. Jednak to moje osobiste zdanie i myślę, że aby ocenić tą powieść trzeba ją przeczytać, dlatego zachęcam, mimo, że nie trafiła ona do moich faworytek. 

Książka: Ocalona
Tytuł oryginału: Salvage
Autor: Alexanra Duncan
Tłumaczenie: Janusz Maćczak
Ilość stron: 460
Data wydania: 31 stycznia 2013 rok
Wydawnictwo: YA!
Cykl: Ocalona 
Tom: I

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję z całego serca wydawnictwu YA!