"Siostrzyczka" Sue Fortin

"Czasami najciemniej nie jest wcale w mroku bezgwiezdnej nocy, kiedy chmury przesłaniają blask księżyca. Czasami ciemniej jest pod naszymi powiekami, kiedy zamkniemy oczy i widzimy jedynie tańczące na nich iskierki."

   Kolejny thriller za mną. Przed zaczęciem tej pozycji podejrzewałam, że będzie to intrygująca i w pewnym sensie wstrząsająca książka, która zapewni mi dzień intensywnych wrażeń. Po skończeniu muszę przyznać, że bardzo dobrze mi się ją czytało, ale... no właśnie, coś mi nie pasowało. Czegoś zabrakło i sama nie za bardzo wiem, czego. Rzadko, chwytam po książki tego typu, ponieważ bardzo często jest tak, że nie potrafią one mnie zaskoczyć, nudzą i szczerze mówiąc, tracę na nie swój cenny czas. "Siostrzyczki" to pozycja interesująca i wciągająca, jednak posiada też ciemną stronę, potrafi porządnie zanudzić czytelnika niektórymi rozdziałami. 

Dwie siostry.

Jedna mówi prawdę. 

Druga ma obsesję. 

   Dwadzieścia lat wcześniej ojciec postanowił zabrać jedną ze swoich córek na wakacje, z których nigdy nie wrócili. Zniknęli. Teraz, po wielu latach wraca zaginiona dziewczyna twierdząc, że chce odbudować zniszczone relacje rodzinne. Clarke nie potrafi w kobiecie odnaleźć zaginionej siostry, do tego, w jej życiu zawodowym jak i prywatnym pojawiają się wielkie czarne chmury. Kobieta ma coraz większe trudności w ukrywaniu swoich obaw. Zaczyna popadać w paranoję i boi się o swoje zdrowie. Czy to ona zwariowała, a może naprawdę dzieje się coś dziwnego, czego nie dostrzega nikt inny? 

   

   Zdecydowanie pierwsze, o czym muszę wspomnieć to okładka. Jest niesamowita, bardzo mi się podoba jej klimat oraz dobór kolorów. Sama książka nie jest zła, jednak osobiście miałam bardzo duży problem wciągnąć się w fabułę. Czytałam i mimo że całość mi się podobała, to zawsze miałam coś innego (ciekawszego) do roboty. Nie potrafię wyjaśnić, czemu tak było. Historia mnie intrygowała, a tajemniczy klimat opływał z każdej strony. Problem polegał na tym, że kiedy przerwałam czytanie to nie potrafiłam się zmusić, aby do niego wrócić. To było chyba najgorsze. "Siostrzyczki" to powieść gdzie występują kolory: czarny i biały, jest albo bardzo dobrze, albo bardzo źle. Nie ma sytuacji połowicznych. Myślę, że znawcy tego gatunku zdecydowanie inaczej odbiorą tę pozycję. Ja nie znam się na tym gatunku, czytam, kiedy przyjdzie mi na to ochota, najczęściej raz na miesiąc. Największy jednak problem w tej pozycji stanowił dla mnie jej początek. Tak ogólnikowo mówiąc to był po prostu nudny. Czekałam, aż się sytuacja rozkręci i szczerze mówiąc czekałam prawie połowę książki. Zdecydowanie spodziewałam się po niej czegoś więcej. Mimo to muszę przyznać, że spędziłam z nią miło czas. 

   Podczas czytania polubiłam Clarke - mądra i inteligentna bohaterka, która stara się wyjaśnić coś, czego nikt inny nie dostrzega. Błądzi ona odbijając się od ściany do ściany, jednak mimo to nie poddaje się. Imponowało mi, że mimo przeciwności dalej uparcie dążyła do celu. Z kolei postać męża bohaterki nie przemawiała do mnie wcale. Odebrałam go, jako pustą postać, która jest tylko po to, żeby być. Podczas czytania snujemy domysły, które na sam koniec okazują się być kłamstwem. Cała powieść to jedna wielka niewiadoma, bowiem autorka prowadzi nas przez fabułę z zawiązanymi oczami, nie wiemy, kto mówi prawdę, kto kłamię. Odbijamy się od ściany tylko po to, aby na koniec móc dojrzeć światełko na końcu tunelu. Finał jest jak lodowata woda wylana nam nagle na głowę. Kompletny szok. Mimo tych kilku minusów wymienionych wcześniej bardzo się cieszę, że udało mi się przeczytać tę książkę. 

Książka: Siostrzyczka 
Tytuł oryginału: Sister, sister
Autor: Sue Fortin  
Tłumaczenie: Marta Żbikowska 
Ilość stron: 336 
Data wydania: 15 luty 2017 
Wydawnictwo: Harper Collins Polska 

Za możliwość przeczytania tej książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu HarperCollins!